Wielki Piątek jest dniem męki i śmierci Jezusa Chrystusa. Jest to jedyny dzień, w którym nie odprawia się Mszy św., a Komunia św. jest udzielana z hostii konsekrowanych poprzedniego dnia. W Wielki Piątek klękamy przed Krzyżem. Ołtarze są obnażone, a tabernakulum jest otwarte.

Nabożeństwo wielkopiątkowe rozpoczyna się Liturgią Słowa. Pierwsze czytanie jest prorockim opisem o cierpiącym Słudze Pańskim z Księgi Izajasza (por. Iz 52, 13 nn.). Przedstawia ono wizje Męki Chrystusa, którą ukazał prorok już wiele lat przed Jego narodzeniem. Drugie czytanie pochodzi z Listu do Hebrajczyków (por. Hbr 4, 14 nn.). Przypomina nam, że Chrystus jako Arcykapłan złożył Bogu najdoskonalszą ofiarę, która zastąpiła wszystkie ofiary Starego Przymierza. Później czyta się lub śpiewa opis Męki Pańskiej wziętej z Ewangelii św. Jana (por. J 18, 1-40; 19, 1-42). Po homilii następuje uroczysta "modlitwa powszechna", w której wspomina się w dwunastu intencjach wszystkich, których obmyła zbawcza Krew Chrystusa przelana na Krzyżu.
Punktem szczytowym liturgii wielkopiątkowej jest adoracja Krzyża. Adoracja zaczyna się wezwaniem kapłana: "Oto drzewo krzyża, na którym zawisło zbawienie świata", wierni odpowiadają: "Pójdźmy z pokłonem". Następnie kolejno podchodzą do Krzyża, klękają i całują go. W ten sposób oddają cześć znakowi naszego zbawienia.
Liturgię Wielkiego Piątku kończy przeniesienie Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie do tzw. grobu Pańskiego. Wierni cenią sobie te chwile adoracji spędzone przy grobie Pańskim. W cichej modlitwie przeplatanej pieśnią uwielbiają swego Zbawiciela.